สามีทำธุรกิจนานทีจะกลับบ้าน กลับมาก็ .ทำการบ้าน. อย่างรุ่นแรง รุ่งเช้าผมจุกอกเมื่อเจอคำถามของลูก

สามีทำธุรกิจนานทีจะกลับบ้าน กลับมาก็ .ทำการบ้าน. อย่างรุ่นแรง รุ่งเช้าผมจุกอกเมื่อเจอคำถามของลูก
สามีทำธุรกิจนานทีจะกลับบ้าน กลับมาก็ .ทำการบ้าน. อย่างรุ่นแรง รุ่งเช้าผมจุกอกเมื่อเจอคำถามของลูก??? สำนักข่าวต่างประเทศรายงานว่า สามีออกเดินทางทำธุรกิจนอกบ้านบ่อยๆ เพื่อไม่ให้ภรรยาน้อยใจว่าเอาแต่ทำงานไม่สนใจเธอ จึงตั้งใจ “ออกแรงทำการบ้าน” ทันใดนั้นเพื่อนบ้านก็ตะโกนบอกว่า “เสียงดังแบบนี้ื จะนอนยังไง?” ภรรยาของผมอายุเล็กกว่าผม 10 ปี ถึงแม้เธอจะเป็นผู้หญิงธรรมดาทั่วไป แต่นิสัยของเธอโด่ดเด่น พูดจาไพเราะอ่อนหวาน เป็นประเภทศรีภรรยาที่ดี หลังจากแต่งงานกันมา 4 ปี ถึงแม้เวลาที่เราอยู่ด้วยกันค่อนข้างน้อยแต่ว่าเราก็รักกันดี
ความจริงแล้วก่อนหน้าที่ผมจะพบภรรยาคนนี้ ผมเคยล้มเหลวเรื่องครอบครัวมาก่อน ตอนนั้นผมโทษตัวเอง เงินที่หาได้ก็เอามาดื่มเหล้าสูบบุหรี่ แต่ผมยังต้องดูแลคนในบ้าน บางทีผู้ชายต้องพบเจอกับความผิดพลาดถึงจะเติบโต ตอนนั้นผมอ่อนแอมาก ไม่รู้จักรับผิดชอบหน้าที่ของตัวเอง ผมเลือกที่จะหนี ผมเลือกทิ้ง

อดีตภรรยาให้ผู้ชายคนอื่นดูแล ผมยอมแพ้ผมทิ้งครอบครัวเล็กๆที่พยายามสร้างมันขึ้นมา (เป็นเพียงภาพประกอบเนื้อหาเท่านั้น) หลังจากหย่ากัน ภรรยาและลูกสาวของผมก็ได้ไปจากผม ผมคนเดียวอาศัยอยู่ห้องเช่าหลังเล็กๆ ไม่มีใครสนใจผม ไม่มีใครห่วงใยผม และไม่มีใครเรียกผมกินข้าว ไม่ได้ยินเสียงเรียกพ่อจากลูกสาวที่น่ารัก ค่ำคืนหนึ่งหลังจากผ่านไปครึ่งปี ผมตื่นจากความฝัน หันมาจะกอดภรรยา ถึงรู้ว่าเราหย่ากันแล้ว ภรรยาและลูกสาวยังเลี้ยงดูไม่ได้ อารมณ์ความรู้สึกพ่ายแพ้เข้ามาทาโถม
ช้าวันรุ่งขึ้นผมขอความช่วยเหลือจากเพื่อน เพื่อขอร่วมเริ่มทำธุรกิจ เพื่อนดีใจมากที่ผมลุกขึ้นมาต่อสู้อีกครั้ง ช่วงเริ่มต้นนั้นยากลำบากมาก แต่เมื่อคิดถึงอดีต
ภรรยาและลูกสาวก็ทำให้ผมมีแรงฮึดสู้ เพื่อที่จะได้พาพวกเขากลับบ้าน เวลาผ่านไปห้าปี ผมมีเงินซื้อบ้านซื้อรถ พริบตาเดียวผมก็อายุ 35 แล้ว เพื่อนก็ยุให้ผมรีบหาภรรยา แต่ผมมีความคิดของตัวเอง วันหนึ่งผมได้รับจดหมาย หลังจากอ่านจดหมายจบแล้วถึงได้รู้ว่าเป็นลูกสาวเขียนมา เธอเล่าว่าแม่ของเธอได้แต่งงานใหม่แล้ว และพ่อเลี้ยงก็ดีกับเธอมาก บอกให้ผมไม่ต้องเป็นห่วง หลังจากรู้ข่าวผมก็น้ำตานองหน้า ความสุขที่ไม่เป็นของเรายังไงก็รั้งไว้ไม่อยู่ ขอเพียงแค่เธอมีความสุขผมก็ไม่ค่อยนึกเสียใจแล้ว (เป็นเพียงภาพประกอบเนื้อหาเท่านั้น)

ผ่านไปเป็นเวลานาน ผมก็ได้พบกับภรรยาคนนี้ที่ร้านเหล้า เธอมีส่วนที่คล้ายกับอดีตภรรยา อาจเป็นเพราะว่าปีศาจในใจของผมทำงาน จึงเกิดอยากได้สาววัยรุ่นคนนี้ ผมได้รวบรวมความกล้าเข้าไปหาเธอและเธอก็ไม่ปฏิเสธ หลังจากนั้นเราก็ได้ออกเดทกันหลายครั้ง
คบกัน 1 ปีเราก็ได้แต่งงานกัน หลังแต่งงานผมได้ถามเธอว่าทำไมถึงยอมแต่งงานกับลุงคนนี้ เธอตอบว่า “รัก” ด้วยความเขิน ผมจึงจูบเธอกลับและบอกว่าผมก็รักเธอเช่นกัน
ชีวิตหลังแต่งงานช่วงแรกหวานราวกับน้ำผึ้งเดือนห้า ผมให้ภรรยาอยู่บ้านไม่ต้องออกไปทำงาน บอกกับเธอว่าวางใจเถอะ เงินที่ผมหามาได้นั้นพอสำหรับการเลี้ยงดูเธอและลูก หลังจากผ่านช่วงข้าวใหม่ปลามัน ผมก็ได้เดินทางออกไปทำธุรกิจอยู่บ่อยๆ เพราะบริษัทของเพื่อนจะขยาย พวกเราจึงยุ่งกับการทำงาน จนได้ละเลยภรรยา แต่มีครั้งหนึ่งที่ผมไปทำงาน ภรรยาโทรมาบอกผมว่าเธอท้อง ผมดีใจมากซื้อตั๋วบินกลับคืนนั้นเลย
(เป็นเพียงภาพประกอบเนื้อหาเท่านั้น)

ผ่านไป 8 เดือนลูกสาวของผมก็ได้คลอดออกมา หน้าตาเหมือนผมมากนะ ทั้งตาทั้งจมูก ไม่แปลกที่เขาว่ากันว่าลูกสาวเกิดมาจะเหมือนพ่อ
ลูกสาวโตเร็วมากแป๊บเดียวก็ 3 ขวบแล้ว ลูกสงสัยข้องใจกับทุกเรื่อง ผมมีเวลาก็จะคอยตอบคำถามลูกทุกครั้ง
วันหนึ่งเมื่อหลายสัปดาห์ก่อน ผมยุ่งมากจนไม่ได้กลับบ้านมาครึ่งเดือน คืนนั้นก็ได้มีฉากเร่าร้อนกับภรรยานานมาก จึงให้ลูกสาวนอนห้องของตัวเอง เช้าวันรุ่งขึ้น ขณะที่ผมกำลังเตรียมตัวจะไปทำงาน เรากินอาหารเช้าด้วยกันพร้อมหน้า ลูกสาวถามคำถามขึ้นมา “ทำไมพ่อแม่ถึงไม่ให้หนูเข้าไปนอนด้วยคะ? แถมยังให้หนู
เข้านอนเร็วๆอีก” ผมไม่รู้จะตอบคำถามลูกยังไง จึงแกล้งพูดกับเธอว่า “ดูสิ! ลูกโตขนาดนี้แล้วยังจะนอนกับพ่อแม่ อาจถูกเพื่อนล้อได้นะ อีกอย่างเข้านอนเช้าก็จะทำให้หนูโตเร็วไง” ลูกสาวพูดด้วยความสงสัย “ครั้งที่แล้วแม่ก็พาคุณลุงคนหนึ่งมาบ้าน ให้หนูเข้านอนเช้าเหมือนกัน แล้วก็ไม่ให้หนูนอนกับแม่ด้วย”
เด็กไม่รู้เรื่องนี้ด้วยความไร้เดียงสา แต่เมื่อผมรู้ว่าเคยเกิดเรื่องนี้ขึ้น ผมจึงได้เค้นถามภรรยา แต่เธอกลับปฏิเสธว่าเด็กจำผิดแล้วยังตีลูกอีก ผมโมโหมากก็ได้สวนเธอกลับ พร้อมกอดลูกสาวที่ร้องไห้แล้วพูดว่า “คุณทำหรือไม่ทำก็รู้อยู่แก่ใจ พรุ่งนี้ผมจะนัดทนายมา คุณเตรียมตัวออกจากบ้านตัวเปล่าได้เลย” ในตอนนั้นผมเสียใจมาก เพราะมันเหมือนมีดที่แทงแผลซ้ำๆของผม ผมมองหน้าลูกแล้วพูดว่า “พ่อจะดูแลหนูเอง จะไม่ยอมให้ใครมาพรากเราสองคนได้” ทำไมชีวิตคู่ของผมต้องเจอกับจุดจบที่เศร้าใจแบบนี้ สงสารก็แต่ลูกสาว!

วันหนึ่งเมื่อหลายสัปดาห์ก่อน ผมยุ่งมากจนไม่ได้กลับบ้านมาครึ่งเดือน คืนนั้นก็ได้มีฉากเร่าร้อนกับภรรยานานมาก จึงให้ลูกสาวนอนห้องของตัวเอง เช้าวันรุ่งขึ้น ขณะที่ผมกำลังเตรียมตัวจะไปทำงาน เรากินอาหารเช้าด้วยกันพร้อมหน้า ลูกสาวถามคำถามขึ้นมา “ทำไมพ่อแม่ถึงไม่ให้หนูเข้าไปนอนด้วยคะ? แถมยังให้หนูเข้านอนเร็วๆอีก” ผมไม่รู้จะตอบคำถามลูกยังไง จึงแกล้งพูดกับเธอว่า “ดูสิ! ลูกโตขนาดนี้แล้วยังจะนอนกับพ่อแม่ อาจถูกเพื่อนล้อได้นะ อีกอย่างเข้านอนเช้าก็จะทำให้หนูโตเร็วไง”
ลูกสาวพูดด้วยความสงสัย “ครั้งที่แล้วแม่ก็พาคุณลุงคนหนึ่งมาบ้าน ให้หนูเข้านอนเช้าเหมือนกัน แล้วก็ไม่ให้หนูนอนกับแม่ด้วย”
เด็กไม่รู้เรื่องนี้ด้วยความไร้เดียงสา แต่เมื่อผมรู้ว่าเคยเกิดเรื่องนี้ขึ้น ผมจึงได้เค้นถามภรรยา แต่เธอกลับปฏิเสธว่าเด็กจำผิดแล้วยังตีลูกอีก ผมโมโหมากก็ได้สวนเธอกลับ พร้อมกอดลูกสาวที่ร้องไห้แล้วพูดว่า “คุณทำหรือไม่ทำก็รู้อยู่แก่ใจ พรุ่งนี้ผมจะนัดทนายมา คุณเตรียมตัวออกจากบ้านตัวเปล่าได้เลย”
ในตอนนั้นผมเสียใจมาก เพราะมันเหมือนมีดที่แทงแผลซ้ำๆของผม ผมมองหน้าลูกแล้วพูดว่า “พ่อจะดูแลหนูเอง จะไม่ยอมให้ใครมาพรากเราสองคนได้”