by ~
~
พ่อแม่ฉันใช้ชีวิตอยู่ชนบทมาตลอดทั้งชีวิต พวกท่านไม่มีโอกาสได้ไปที่อื่นเลย ต่างประเทศยิ่งไม่ต้องพูดถึง อีกทั้งยังไม่เคยเรียนหนังสืออีกด้วย แต่พวกเขาปรารถนาให้ลูกทั้งสองคนตั้งใจเรียน เพื่อจะได้มีชีวิตที่ดีขึ้น ฉันกับน้องชายก็เชื่อฟังเป็นอย่างดี เราสองคนตั้งใจเรียนจนเรียนจบมหาวิทยาลัย และมีงานที่ดีทำในตัวเมือง
แต่หลังจากที่ลูกๆแต่งงานมีครอบครัวได้ไม่นาน แม่ก็เกิดป่วยหนักจนเสียชีวิต ทำให้พ่อต้องใช้ชีวิตที่บ้านนอกเพียงลำพัง ฉันสงสารพ่อจึงชวนมาอยู่ที่บ้าน แต่ก็
ถูกปฏิเสธทุกครั้ง พ่อบอกว่าไม่อยากไปให้สามีฉันต้องลำบากใจ อยากไปบ้านลูกชายมากกว่า ถึงแม้น้องชายฉันจะเชื่อฟังดี แต่เขากลับเชื่อฟังภรรยามากกว่า เธอไม่ยอมให้พ่อไปอยู่ที่บ้าน แม้กระทั่งตอนที่หลานเพิ่งเกิด ก็ไม่ยอมให้พ่อแม่ไปพักที่บ้าน ทำให้ฉันไม่ค่อยชอบใจภรรยาน้องชายเท่าไรนัก พ่อจึงบอกว่าขออยู่บ้านนอกตัวคนเดียวดีกว่า
แต่หลังจากลูกน้องชายเข้าเรียนชั้น ป.1 น้องสะใภ้ก็อยากย้ายไปอยู่บ้านหลังใหม่ที่ใหญ่กว่า และอยู่ในทำเลที่ดีกว่าเดิม แต่น้องชายมีเงินไม่พอ จึงมาขอความช่วยเหลือจากพ่อ ไม่นานนักพ่อก็ตัดสินใจขายบ้านที่บ้านนอก ความจริงเคยมีคนติดต่อขอซื้อนานหลายปี แต่พ่อยังไม่ตัดใจขาย พอลูกชายเริ่มมีปัญหาการเงิน เขาจึงตัดสินใจขายทันที ด้วยเหตุนี้เงินที่ได้จากบ้านพร้อมที่ดินของพ่อ จึงทำให้น้องชายได้บ้านหลังใหม่ที่ใหญ่กว่าเดิม
~
~
พ่อบอกว่าคราวนี้จะได้ย้ายไปอยู่บ้านลูกชาย และได้เจอหน้าหลานบ่อย ๆ เสียที แต่ฉันยังอดไม่พอใจน้องชายไม่ได้ เพราะตอนที่ไปเยี่ยมพ่อที่บ้านหลังใหม่ จึงได้รู้ว่าพ่อต้องนอนอยู่ในห้องรับแขกตลอด ทั้งที่ในตัวบ้านก็มีห้องนอนถึงสามห้อง แต่น้องชายให้เหตุผลว่า ห้องนอนอีกห้องหนึ่งเล็กเกินไป เสียงกรนของพ่อจะไปรบกวนลูกได้ กลัวว่าลูกจะนอนหลับไม่สนิท ด้วยเหตุนี้จึงทำให้ฉันโมโหมาก และตบหน้าน้องชายไปหนึ่งครั้ง ฉันถามน้องว่าทำไมจึงปล่อยให้พ่อนอนอยู่ห้องรับแขก ทั้งที่พ่ออุตส่าห์ขายบ้านทิ้งเอาเงินมาให้ ทำไมจึงไม่ดูแลพ่อให้ดี ไม่เพียงแค่นั้น ฉันได้บังเอิญไปเห็นยูนิฟอร์ม รปภ. แขวน
อยู่ในห้อง จึงมารู้อีกว่าพ่อเพิ่งสมัครทำงานเป็นพนักงานรักษาความปลอดภัยในหมู่บ้าน ! โดยให้เหตุผลว่า รปภ. ที่นั่นมีบ้านพักให้ด้วย เพื่อจะได้ไม่ไป
รบกวนครอบครัวของน้องชาย
ฉันได้ยินก็ร้องไห้ ส่วนน้องชายก็รู้ตัวและเสียใจเช่นกัน น้องขอโทษที่ไม่ได้ดูแลพ่อให้ดี พูดว่าจะไปซื้อเตียงมาไว้ในห้องให้พ่อ ไม่ให้พ่อไปทำงานอีก โดยขอให้ช่วยรับส่งหลานไปโรงเรียนก็พอ พ่อน้ำตาไหลหลังน้องพูดจบ เมื่อเห็นพ่อเสียใจ ฉันก็ยิ่งทรมานใจ ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมหนุ่มสาวสมัยนี้จึงไม่ค่อยสนใจพ่อแม่นัก ทั้ง ๆ ที่ผ่านมาพวกท่านอดทนและทุ่มเทให้กับเรามากมายขนาดนั้น
เราเห็นด้วยว่ายุคสมัยนี้เป็นจริงอย่างที่ว่า เราหวังว่าปัญหาคนชราถูกทอดทิ้งจะหมดไปจากสังคม และขอเป็นกำลังใจให้แก่พ่อแม่ทุกคนค่ะ
~
~
